Στο σκληρό, το πέτρινο σκαλί,
κούρνιασες σαν έρημο πουλί,
το πικρό το μανιτάρι,
πίκρα απ’ τον καημό σου είχε πιει,
στάλα στάλα, το φεγγάρι,
κίτρινη, στα χέρια σου, βροχή.
Να `χα τα φτερά, να `χα το χελιδόνι,
δρόμο να σ’ ανοίξω για την ξαστεριά,
να `χα τη φωτιά, να μη σε βρει το χιόνι,
το δρεπάνι του βοριά.
Με χοντρά, συρμάτινα σκοινιά,
σ’ έδερναν τα χέρια του χιονιά
και τα δόντια σου χτυπούσαν
κι είχανε, τα χείλη, μαραθεί,
πουθενά δε σ’ αγαπούσαν
κι ο Χριστός στη νύχτα είχε χαθεί.
Να `χα τα φτερά, να `χα το χελιδόνι,
δρόμο να σ’ ανοίξω για την ξαστεριά,
να `χα τη φωτιά, να μη σε βρει το χιόνι,
το δρεπάνι του βοριά.
