Μέρες περιμέναμε
να ‘ρθουν μέρες πιο καλές,
λέγαμε για αλλαγές,
κι όλα τα υπομέναμε.
Μόλις που επιζούσαμε,
και δεν ξέρω πια τι λες,
μα ξεγελιόμασταν ως χθες,
και σύμβολα φορούσαμε.
Νάιλον, μεγαλώσαμε μ’ ελπίδες ναύλον,
νάιλον, η ζωή μας όλη μοιάζει νάιλον,
καίγεται και λειώνει, καίγεται και λειώνει,
νάιλον.
Πρώτοι φταίγαμε εμείς,
μες την άμμο χτίζαμε,
από κούνια αφελείς,
κι όλο και ψηφίζαμε.
Μύθους μας ταϊζανε,
τι, που, δεν τ’ ακούσαμε,
τους χειροκροτούσαμε
και μας κοροϊδεύανε.
Νάιλον, μεγαλώσαμε μ’ ελπίδες νάιλον,
νάιλον, η ζωή μας όλη μοιάζει νάιλον,
καίγεται και λειώνει, καίγεται και λειώνει,
νάιλον.
Νάιλον, νάιλον, νάιλον…
Νάιλον, νάιλον, νάιλον.
