Κοιμήσου άστρο φωτεινό,
σμίξε τα βλέφαρά σου
και θα ‘ρθουν όνειρα γλυκά
ο Μάης μες στη θωριά σου.
Αητός να γίνεις, να πετάς,
καράβι ν’ αλαργιεύεις
κι αηδόνι γλυκολάλητο
τον πόνο να μερεύεις.
Και σαν δεντρί να απλωθείς
κλώνους χίλιους ν’ απλώσεις,
κάθε κλωνί κι ένα καλό
στον κόσμο θε να δώσεις.
Κοιμήσου εσύ κι εγώ αγρυπνώ,
κοιτώ σε και δε χορταίνω,
μοσχοτριανταφυλλίτσα είναι
η πνοΐτσα που ανασαίνω.
