Εξόριστος στην όγδοη λεωφόρο
πληρώνω της αλήθειας μου το φόρο
και κάθε που η ανάγκη με προστάζει
αυτή η λέξη πόσο με τρομάζει.
Σώπασαν τα πουλιά του παραδείσου
το ίδιο και μαζί σου και χωρίς σου
τα φώτα αυτού του δρόμου μην ανάψεις
να λες πως μ’ αγαπάς μόνο μην πάψεις.
Γιατί μόνο δάκρυα, μόνο δάκρυα
και η ζωή μου αμέτρητα ναυάγια
μόνο δάκρυα, μόνο δάκρυα
και η ζωή μου αμέτρητα ναυάγια.
Βουλιάζει η ψυχή μου κάθε τόσο
σε θέλω μα δεν έχω να σου δώσω
παλεύω μ’ ένα τίποτα στο πλάι
το τέλος μου με βλέπει και γελάει.
Αρρώστησε το αίμα μου στις φλέβες
μετράω της θητείας μου τις μέρες
οι ένοχοι ποτέ δε θα πληρώσουν
και σ’ ένα Γολγοθά θα με σταυρώσουν.
Γιατί μόνο δάκρυα, μόνο δάκρυα
και η ζωή μου αμέτρητα ναυάγια
μόνο δάκρυα, μόνο δάκρυα
και η ζωή μου αμέτρητα ναυάγια.
