Είν’ ένα πλοίο που δε φαίνεται ποτέ
απ’ το λιμάνι που δεν μπόρεσε ν’ αράξει,
γύρω του έχει μια σιωπή που είναι μπλε,
μοναδικό του χρέος ήταν να βουλιάξει.
Είναι ναυάγιο εδώ, είναι ναυάγιο,
είναι μια δίνη που μας ρίχνει στο βυθό,
όλοι ελπίσαμε πως έχουμε έναν άγιο
να μας τραβήξει έξω, πάνω απ’ το χαμό,
μα είναι ναυάγιο εδώ, είναι ναυάγιο,
ό,τι αγαπήσαμε επιπλέει στο νερό,
είναι το λάθος, το ανάποδο, το πλάγιο,
είναι το μείον, το αντικανονικό.
Είν’ ένα μαύρο που `χει πέσει από παντού
για ν’ απαγορευτεί το ρήμα ξημερώνει,
έτσι κολλήσαμε το βλέμμα του τρελού
που `χει το βάρος το δικό του να σηκώνει.
