Έχω πάψει να πιστεύω πια
το ποίημα της αγάπης
το ποίημα της παρηγοριάς
της πιο γλυκιάς απάτης
Τώρα μοιάζει όνειρο
που το ’σβησε η μέρα
κι είναι η μέρα σκοτεινή
και πώς να δεις πιο πέρα
Μα κι αν εγώ έχω χαθεί
μη με ξεχνάς ποτέ εσύ
Δώσ’ μου μια νέα αρχή
μες στην καμένη γη
Μες στην καμένη γη
μη με ξεχνάς εσύ
Έχω πάψει να πιστεύω πια
τα ίδια παραμύθια
που κάποτε ορκίστηκα
πως λένε την αλήθεια
Τώρα δε βρίσκω τίποτα
και τίποτα δε χάνω
κι από τούτη τη ζωή
αξίζω παραπάνω
Μα κι αν εγώ έχω χαθεί
μη με ξεχνάς ποτέ εσύ
Έχω πάψει να φοβάμαι πια
τον αυστηρό σου νόμο
μου είχε κόψει τα φτερά
μου έκλεινε το δρόμο
Τώρα πάω πια παντού
μα πουθενά δε φτάνω
κι όσο χρωστάω πιο πολλά
ξοδεύω παραπάνω
Μα κι αν εγώ έχω χαθεί
μη με ξεχνάς ποτέ εσύ
