Ήρθε ο καιρός που ο ουρανός
σαν Τροβατόρε αλλοτινός
θλιμμένος φόρεσε ξανά
τη σκοτεινή του μπέρτα
και παίζει ατέρμονα σολίστ
μια κάποια σύνθεση του Λίστ
ο βιρτουόζος ο άνεμος
στα βραδινά κονσέρτα
Κι ήρθε ο καιρός που αναρριγεί
σαν μια τρελή μαρμαρυγή
τ’ άρρωστο φως των λαμπιονιών
μες στα νερά του δρόμου
κι ακούς των δέντρων τα κλαδιά
στην κατασκότεινη βραδιά
μια μελωδία να παίζουνε
της φρίκης και του τρόμου
Κι ήρθε καιρός, Νινόν, που λες
που απ’ τις οδύνες τις πολλές
συντρίμμι μένω στη γωνιά
μες στο βαρύ χειμώνα
κι ώρες να ’ρθεις παρακαλώ
καμιά βράδια με το καλό
μες στην καρδιά μου μια μικρή
να φέρεις ανεμώνα.
