Μέρες που κατρακυλάω και δεν βρίσκω άκρη
Αυτό το beat αδερφέ μου να το κάνουμε κάτι
Βάζω τον πόνο μου σε στίχους και βγαίνει κομμάτι
Βάζω τα δάχτυλα στο κούτελο και ανοίγω μάτι
Όσα κουπλέ και να σου πω δεν σβήνουνε τον πόνο
Όλο θεριεύει το κοράκι μου τρώει τον ώμο
Όλα τα γράφω βιαστικά μα νικάνε τον χρόνο
Όσο γυρίζω σπίτι μου με την μάπα στο δρόμο
Έλα να με βρεις εκεί που ξέρεις πως θα ‘μαι το βράδυ
Να πούμε για τα βάσανα και τα όνειρα μας
Εδώ νικάμε τον πόνο τον μεγαλώνουμε
Εδώ δεν ακουμπάνε την χαρά μας
Δεν θα φορτώσω σε κανέναν δικά μου σπασμένα
Εκεί που πας να μ’ αγαπήσεις πατάω τα φρένα
Φοβάσαι να μη με λατρεύεις πεθαίνεις για μένα
Νιώθω ενοχές μη σε πληγώσω δεν κάνω για σένα, άσε με
Ή μάλλον μείνε εκεί να σε δω μέχρι την αυγή
Στην Αττική με ένα κρασί σε ένα αμάξι με μουσική
Εμείς οι ρομαντικοί να γελάμε ως το πρωί
Κι αν δεν βρούμε το που θα βγει βάλε το αμάξι μπροστά
Και στείλτο τοίχο
Έτσι και αλλιώς φοβάμαι ν’ αποτύχω
Κουράστηκα να ‘μαι καλό παράδειγμα
Στα αρχίδια μου αν κρίνουνε τον στίχο
Άφησε με να φύγω
Όταν βγάζω φτερά και πετάω μακριά από του κόσμου το λίγο
Το άγγιγμα σου πονά και εγώ θέλω να ζω με το σώμα στη Γη
Και το νου μου στον ήλιο, άφησε με να φύγω
Αν θέλεις το καλό μου εδώ μην με κρατάς
Άφησε με να φύγω
Όταν βγάζω φτερά και πετάω μακριά από του κόσμου το λίγο
Το άγγιγμα σου πονά και εγώ θέλω να ζω με το σώμα στη Γη
Και το νου μου στον ήλιο, άφησε με να φύγω
Αν θέλεις το καλό μου εδώ μην με κρατάς
Το μονοπάτι που διαβαίνω δεν έχει πολλές ευθείες
Δεν πετυχαίνεις τίποτα δίχως θυσίες
Από παιδί είχα έφεση στις φαντασίες
Και φανταζόμουνα καλές δικαιολογίες
Κι όλο ανέβαλα να πάρω την ευθύνη
Και δεν έκανα προσπάθεια, φοβόμουν τι θα γίνει
Αν αποτύχω και έτσι κάπως καταλάβω
Πως και εγώ αποτυγχάνω δεν το κάνουν μόνο εκείνοι
Αυτοί οι μεγάλοι που δεν με καταλαβαίνουνε
Η κοινωνία που μαθαίνω και σιχαίνομαι
Από ότι φαίνεται με βόλευε το μίσος
Γιατί όταν δείχνω άλλους εγώ πουθενά δεν φαίνομαι
Και έτσι γεννήθηκε η σκιά του εαυτού μου
Και εγώ την πότιζα σταγόνες και μεγάλωσε
Χάθηκα μέσα στη βαθιά σπηλιά του νου μου
Έφτασα κοντά στο τέλος μα η πτώση με δυνάμωσε
Και ξαναπάτησα στους κήπους
Η φαντασία μου αγκάλιασε τους στίχους
Οι στίχοι με οδηγήσανε σε φίλους
Και όταν πονάω πιάνομαι από την φωνή τους
Όλη την αγάπη μου θα δώσω και θα φύγω
Έφυγα γεμάτος γιατί έμαθα που ανήκω
Αν γίνει συναυλία και εγώ λείπω
Πείτε το ελεύθεροι όταν το ακούω δακρύζω
Και το κλάμα είναι ζωή
Άφησε με να φύγω
Όταν βγάζω φτερά και πετάω μακριά από του κόσμου το λίγο
Το άγγιγμα σου πονά και εγώ θέλω να ζω με το σώμα στη Γη
Και το νου μου στον ήλιο, άφησε με να φύγω
Αν θέλεις το καλό μου εδώ μην με κρατάς
Άφησε με να φύγω
Όταν βγάζω φτερά και πετάω μακριά από του κόσμου το λίγο
Το άγγιγμα σου πονά και εγώ θέλω να ζω με το σώμα στη Γη
Και το νου μου στον ήλιο, άφησε με να φύγω
Αν θέλεις το καλό μου εδώ μην με κρατάς
Έπρεπε να ‘μαι δυνατός έτσι μου το ‘μαθε η ζωή
Μα όταν δεν ήμουνα απ’ τα μάτια σου κρατιόμουνα
Και εσύ με χάζευες την ώρα που κοιμόμουνα
Και ευχόσουν να υπάρχεις μέσα σε όσα ονειρευόμουνα
Με τιμωρούν οι εποχές κάθε φορά
Που το μυαλό μου ταξιδεύει σε ένα κόσμο που ‘χει χρώματα
Κάθε φορά που έστω για λίγο ξαναγινόμουν παιδί
Και χωρίς φόβο έλεγα όσα αισθανόμουνα
Μου ‘πανε πως η γυναίκα που θα αγαπώ
Θα κουβαλάει πάνω της κάτι απ’ τη μάνα μου
Όταν γελάει θα ανθίζω, όταν πονάει θα πεθαίνω
Και αυτό το πράγμα δεν θα φεύγει από πάνω μου
Πέρασαν μήνες και χρόνια και αν έμαθα κάτι καλά
Κόντρα στο φόβο να ταξιδεύω προς το άγνωστο
Ερωτευμένος με το παράδοξο, ήμουν ένα δυσλεκτικό παιδί
Που πέτυχε όλα τα όνειρα του με το γράψιμο
Κράτα μου ‘πανε μαλάκα, κράτα μου ‘πανε
Κάποιοι βαστάνε με όσα γράφεις μες τη τρέλα σου
Και εγώ γέμιζα τα τετράδια με μανία
Μήπως και λυτρώσω τραύματα απ’ τη παιδική ηλικία
Όταν άραξες με τον φίλο σου σου είπε πως ο Θανάσης
Φτύνει και γαμώ τα raps και αναρωτιόσουν την αιτία
Δεν μου τα ‘μαθε κανείς γράφω καλά γιατί κοιμάμαι
Και ξυπνάω με δύο ψυχαναγκασμούς μια δεκαετία
Πίσω απ’ την έκθεση των συναισθημάτων μου
Σε χιλιάδες ανθρώπους αδερφέ θέλω να κρατάς την ουσία
Καμία προδοσία πιο δυνατή από μας
Πιο δυνατή από εμάς καμία, μα καμία, προδοσία
Άφησε με να φύγω
Όταν βγάζω φτερά και πετάω μακριά από του κόσμου το λίγο
Το άγγιγμα σου πονά και εγώ θέλω να ζω με το σώμα στη Γη
Και το νου μου στον ήλιο, άφησε με να φύγω
Αν θέλεις το καλό μου εδώ μην με κρατάς
Άφησε με να φύγω
Όταν βγάζω φτερά και πετάω μακριά από του κόσμου το λίγο
Το άγγιγμα σου πονά και εγώ θέλω να ζω με το σώμα στη Γη
Και το νου μου στον ήλιο, άφησε με να φύγω
Αν θέλεις το καλό μου εδώ μην με κρατάς
Άφησε με να φύγω
Όταν βγάζω φτερά και πετάω μακριά από του κόσμου το λίγο
Το άγγιγμα σου πονά και εγώ θέλω να ζω με το σώμα στη Γη
Και το νου μου στον ήλιο, άφησε με να φύγω
Αν θέλεις το καλό μου εδώ μην με κρατάς
Άφησε με να φύγω
Όταν βγάζω φτερά και πετάω μακριά από του κόσμου το λίγο
Το άγγιγμα σου πονά και εγώ θέλω να ζω με το σώμα στη Γη
Και το νου μου στον ήλιο, άφησε με να φύγω
Αν θέλεις το καλό μου εδώ μην με κρατάς
