Είμαι ντερμπεντέρισσα, ωχ, ωχ, ωχ, ωχ, ωχ,
βλάμισσα, σερέτισσα, ωχ, ωχ, ωχ, ωχ, ωχ,
βρε, `γώ δεν τσαντίζομαι, δε δίνω δεκαράκι
και δεν έχω στην καρδιά, νταλγκάδες και μεράκι.
Είμαι αλανιάρισσα, πω, πω, πω, πω, πω,
φίνα ματσαράγκισσα, πω, πω, πω, πω, πω,
όλα τα ανθίζομαι, για ντέρτια σαν μου λένε
και γελώ με την καρδιά, για μένανε σαν κλαίνε.
Βλάμισσα, σερέτισσα, βρε κι όξω οι καημοί,
θέλω εγώ, να ζήσω τη ζωή
κι όταν, βρε, χορτάσω πια την κάθε ηδονή
δε με νοιάζει κι αν με βρουν νεκρή.
Όξω τα τσαντίσματα, ωχ, ωχ, ωχ, ωχ, ωχ,
πάψε τα γλυκίσματα, ωχ, ωχ, ωχ, ωχ, ωχ,
σώπα, μη μαραίνεσαι, μικρό μου, εσύ, μορτάκι
και μη βάζεις στην καρδιά, για `μένανε φαρμάκι.
Μέσ’ στην αγκαλίτσα μου, πω, πω, πω, πω, πω,
έλα στη φωλίτσα μου, πω, πω, πω, πω, πω,
έλα να γλεντήσουμε, απόψε, βρε, το βράδυ
και να νιώσεις πως μεθά, της βλάμισσας το χάδι.
Βλάμισσα, σερέτισσα, βρε κι όξω οι καημοί,
θέλω εγώ, να ζήσω τη ζωή
κι όταν, βρε, χορτάσω πια την κάθε ηδονή
δε με νοιάζει κι αν με βρουν νεκρή.
