Μεσάνυχτα στους δρόμους σαν αγρίμι,
βιτρίνες σκοτεινές και μια ομίχλη στο μυαλό.
Η Σόλωνος ένα ατέλειωτο ταξίδι,
τραγούδι μεθυσμένο σ’ έναν κόσμο σιωπηλό.
Νύχτα μου γόησσα, στα δίχτυα σου πιασμένη,
και σ’ αγκαλιάζω μ’ ένα πάθος μου τρελό.
Νύχτα μου γόησσα, κι απόψε προδομένη
στον έρωτά σου τον καημό μου ξεγελώ.
Μεσάνυχτα κι η Αθήνα με τρομάζει
στην κρύα μοναξιά, στα φανάρια τα σβηστά.
Κρατάει πάλι τσίλιες το φεγγάρι
μες στη ζωή μου που ’χει γίνει ξενιτιά.
Νύχτα μου γόησσα, στα δίχτυα σου πιασμένη,
και σ’ αγκαλιάζω μ’ ένα πάθος μου τρελό.
Νύχτα μου γόησσα, κι απόψε προδομένη
στον έρωτά σου τον καημό μου ξεγελώ.
