Κυριακή τον γνώρισα, Κυριακή τον βρήκα
και του παραχώρησα και καρδιά και προίκα.
Μου ‘λεγε η μαμά, Μαρί, φόρα καμιά χάντρα,
είναι, τελικά, βαρύ να πιστεύεις άνδρα,
αχ, Μαρίκα Μαρί.
Κυριακή τον γνώρισα, Κυριακή τον είδα
με μια καπνεμπόρισσα, έξω απ’ τη Χαλκίδα,
έκλαψα, έκανα σκηνές κι από τότε, να ‘μαι,
κλάματα, περγαμηνές, έχω να θυμάμαι.
Νύχτα, ψυχή μου, ανέβα, νύχτα, θεά,
απ’ του λαιμού τη φλέβα, νύχτα, θεά,
να λιώνουνε οι άντρες όλοι, για ‘μέ,
νύχτα, φεύγα, μη μ’ ανάβεις, καημέ.
Νύχτα, γλυκιά μου ασπίδα, νύχτα, θεά,
τράβα στη βλεφαρίδα τη μολυβιά,
να τραγουδάν για μένα τ’ αρσενικά,
νύχτα, πέρνα, μη μ’ ανάβεις νταλκά.
Νύχτα, μάνα μου, σου μοιάζω,
σαν κι εσένα, μαύρα βάζω,
όλα τα φιλιά, σου τάζω για βεγγαλικά.
Κυριακή τον γνώρισα, Κυριακή τον πήρα
εξ’ αρχής τον ζόρισα, είχα πλέον πείρα,
μου ‘λεγε η μαμά, Μαρί, άσ’ τα ζοριλίκια,
θα τον χάσεις, και μπορεί να πουλάς φιστίκια,
αχ, Μαρίκα Μαρί.
Κυριακή, παντρεύτηκα έναν προβολέα,
και μ’ αυτόν πορεύτηκα και με μιαν αυλαία
κι όταν θέλω να φτιαχτώ, ρίχνω κάνα κλάμα,
λέω εκείνο το σκοπό που ‘λεγε κι η μαμά.
Νύχτα, ψυχή μου, ανέβα, νύχτα, θεά,
απ’ του λαιμού τη φλέβα, νύχτα, θεά,
να λιώνουνε οι άντρες όλοι, για ‘μέ,
νύχτα, φεύγα, μη μ’ ανάβεις, καημέ.
Νύχτα, γλυκιά μου ασπίδα, νύχτα, θεά,
τράβα στη βλεφαρίδα τη μολυβιά,
να τραγουδάν για μένα τ’ αρσενικά,
νύχτα, πέρνα, μη μ’ ανάβεις νταλκά.
Νύχτα, μάνα μου, σου μοιάζω,
σαν κι εσένα, μαύρα βάζω,
όλα τα φιλιά, σου τάζω για βεγγαλικά,
νύχτα, μάνα μου, γλυκιά.
