Πέφτει το σκληρό το βράδυ, κατεβαίνει το σκοτάδι
και μου κόβονται τα πόδια και η αναπνοή.
Σβήνω του σπιτιού τα φώτα, διπλομάνταλο στην πόρτα
και στα γόνατα μου πέφτω για την προσευχή.
Σε όποια γη σε πιάσει η νύχτα, νυχτοπαίδι μου.
Να `χεις την πνοή μου ασπίδα και μαχαίρι μου.
Να μετρούν τα βήματα σου, άγγελων φτερά
και τα μαύρα κρίματα σου να πετάξουν σαν πουλιά, γρήγορα μακριά.
Πέφτει το σκληρό το βράδυ, κατεβαίνει το σκοτάδι
κι έχω το παλιό σου γράμμα, μαξιλάρι μου.
Τίποτα άλλο πια δεν έχω, να ξυπνώ ακόμα αντέχω
με τη ζωντανή σου εικόνα για φεγγάρι μου.
