Νυχτώνει
κι εγώ σ’ ένα καναπέ να ταξιδεύω
με τσιγάρο και καφέ να σε γυρεύω
εσένα που έχασα, εσένα πατέρα
εσένα που έχασα, εσένα μητέρα
εσένα που έχασα, Ελλάδα μου ξένη
εσένα που έχασα, εσένα Ελένη
Νυχτώνει
περιθώρια δεν έχω να διαλέξω
τώρα πρέπει να ξεχάσω ή ν’ αντέξω
να θυμάμαι συνθήματα που γυρνάνε στο χρόνο
να θυμάμαι ποιήματα που με κάναν να λιώνω
να θυμάμαι πως κάποτε όλα θα τα νικούσα
να θυμάμαι πως κάποτε είχα πει πως θα ζούσα
Νυχτώνει
κι απ’ τον έρωτα δεν έχω να λαβαίνω
να ντυθώ να χτενιστώ δεν προλαβαίνω
στους δρόμους αλώνομαι γραφεία, διαδρόμοι
με τύψεις φορτώνομαι ζητάω συγγνώμη
συγγνώμη από μένανε που μ’ έχω ξεχάσει
ζωή είναι μάτια μου ζωή θα περάσει
Νυχτώνει….
