Ο Αλέξης ήταν ήσυχος,
όπως εκείνος που `χει κάνει το καθήκον του.
Όταν πλάγιαζε κοιμόταν αμέσως,
όπως εκείνος που `χει κάνει πάντα το καθήκον του.
Δυο χοντρές χωματένιες πατούσες
έμεναν έξω από την κουβέρτα
και τότε μεγάλα πλατάνια και ευκάλυπτοι
φύτρωναν μες στη νύχτα.
Τι ήσυχος που ήσουν, Αλέξη
νύχτα νύχτα σε ξύπνησαν, σύντροφε,
δεν πρόφτασες καλά καλά να δέσεις τον μπόγο σου,
δεν πρόφτασες να δέσεις τις αρβύλες σου. Προσέξαμε
σα δρασκελούσες την πόρτα του αντίσκηνου,
το ‘να κορδόνι σου λυμένο σέρνονταν στο χώμα
Φοβηθήκαμε μη και σκοντάψεις, σύντροφε. Κατάλαβες
και χαμογέλασες. Χαμογελάσαμε.
Σε πήρανε για το στρατοδικείο
κι από κει για το θάνατο, σύντροφε.
κι από κει για να γυρίσεις πίσω σύντροφε, σ’ όλες τις καρδιές,
σ’ όλη τη ζωή, σε όλα τα μάτια, σ’ όλα τα δέντρα, σύντροφε.
Γι’ αυτό είσαι τόσο πικραμένος
τόσο σίγουρος
τόσο χαρούμενος
ένα άστρο αναβοσβήνει μες στα μάτια σου,
αυτό το κόκκινο άστρο που ποτέ δε μας ξεχνάει.
Σήμερα γίνηκες πιο σύντροφος, σύντροφε.
