– Πες μου να καταλάβω, τι είσαι εσύ;
Βέγγος Θανάσης:Τίμιος κύριε, τίμιος.Ο τελευταίος ίσως αλλά τίμιος.
Τίμιος.Τίμιος.Ο τελευταίος ίσως αλλά τίμιος
Γυρίζω τις σελίδες της ζωής και σταματώ
σε μια φωτογραφία με κοιτάει τον κοιτώ
με βλέμμα κουρασμένο σαν το θαμπό γυαλί
ο άνθρωπος εκείνος που έτρεχε πολύ
Γυρίζω τις σελίδες και ξεβάφει το χαρτί
στα μάτια μου σημάδια από παλιά γιορτή
κι αν κρύψω ένα δάκρυ το ξέρω θα το δει
ο άνθρωπος εκείνος που έμεινε παιδί
Ο άνθρωπος εκείνος ο δικός μου
που έτρεχε το τίποτα να πιάσει
στον κόσμο που είναι ακόμα ο παιδικός μου
τον μόνο φίλο μου
τον λέγανε Θανάση
Μεγάλωσε ο Βέγγος μεγαλώσαμε κι εμείς
που τρέχαμε παρέα στην αρχή της διαδρομής
με φόντο αναμνήσεις περνάει η ζωή
και ότι μας θαμπώνει στο τέλος θα καεί
στο τέλος θα καεί
Ο άνθρωπος εκείνος ο δικός μου
που έτρεχε το τίποτα να πιάσει
στον κόσμο που είναι ακόμα ο παιδικός μου
τον μόνο φίλο μου
τον λέγανε Θανάση
Ο άνθρωπος εκείνος ο δικός μου
που έτρεχε το τίποτα να πιάσει
Ο άνθρωπος εκείνος ο δικός μου
που έτρεχε το τίποτα να πιάσει
στον κόσμο που είναι ακόμα ο παιδικός μου
τον μόνο φίλο μου
τον λέγανε Θανάση
Μωρέ πά’ να να φύγουμε που θα βγάλεις τώρα εσύ το φίδι απ’ την τρύπα.
Βέγγος Θανάσης:Κάποιος πρέπει να το βγάλει κύριε Φώτη, κάποιος πρέπει να το βγάλει γιατί διαφορετικά θα βγει το φίδι μόνο του και θα μας φάει όλους
