Σ’ ένα ραβδί ακουμπισμένος
ένας γέρος, ασπρομάλλης ναυτικός,
στο μουράγιο περιμένει μ’ αγωνία
κι είναι πάντοτε σκυφτός και σκεφτικός.
Όποιο καράβι σταματάει
τον καπετάνιο του ρωτάει,
πες μου λεβέντη μου να ζήσεις
μην είδες την αγάπη μου,
να με παρηγορήσεις.
Κι όλο σκυφτός και σκεφτικός
είναι ο γέρο ναυτικός.
Του είχε πει πως θα γυρίσει
κι αυτή τον είχε λησμονήσει,
είναι στα ξένα παντρεμένη
κι ο γέρος που την αγαπά
ακόμα περιμένει.
Κι όλο σκυφτός και σκεφτικός
είναι ο γέρο ναυτικός.
