Παππούλη μου Αργακινέ, παππού μου Κυπριώτη
που τα ποτάμια κίνησες, την άμμο και την πέτρα
και τα ‘κανες πορτοκαλιές, λεμονανθούς και φύλλα
και τη γενιά σου χόρτασες από αρχοντιά κι αγάπη
Πήρες για μόνη πληρωμή της προσφυγιάς το δρόμο
παππούλη της παλικαριάς και λεβεντοχατζή μου
πώς να μπορέσω εγώ, ο μικρός, το μπόι σου να γράψω;
Θ’ αρπάξω το λαούτο μου και τέτοια θα σού παίξω
που να σκιρτήσεις σαν παιδί και το χορό ν’ αρχίσεις
ν’ ανιστορείς την προσφυγιά και τ’ άδικο της ζήσης
