Ο Μήτσουλας, ο Φήτσουλας, ο γιός της Κυρά Λένης
Της τρέλας ήταν πάντοτε ο πρώτος επιβάτης
Έφυγες για άλλο ουρανό, πολύ αγαπημένος
Και εκεί που πήγες αδελφέ, να ζεις ευτυχισμένος
Ο Μήτσουλας, ο Φήτσουλας, δεν έμοιαζε με άλλον
Μικρό παιδάκι ήτανε, και ας δήλωνε μεγάλο
Μεγάλος ήταν στη ψυχή και το ‘γραψα σε στίχο
Κι όσοι μαζί του κατοικούν, θα ευχαριστιούνται ήχο
Όταν κοιτώ λίγο ψηλά εκεί που τραγουδάω
Η θέση σου θα ναι αδειανή, που είσαι θα ρωτάω
Και στη στιγμή θα σκέφτομαι πως έφυγες με άδεια
Τα βράδια μας πως έσβησαν κι γίνανε σκοτάδια
Απ’ τη ζωή την άδικη, τι πρέπει να ζητούμε
Με την ελπίδα τώρα πια, πως θα ξαναβρεθούμε
Καρτέρι σου έστησε ο δειλός χαράματα στον δρόμο
Δεν θα περάσεις άλλο πια σου φώναζε με τρόμο
Ήξερε και φοβότανε, μπορεί να αποτύχει
Αφού ξαναδοκίμασε και δεν είχε πετύχει
Στο έκοψε το νήμα της ζωής γιατί γουστάρει
Κατάφερε στη τελική μαζί του να σε πάρει
Όταν κοιτώ λίγο ψηλά εκεί που τραγουδάω
Η θέση σου θα ναι αδειανή, που είσαι θα ρωτάω
Και στη στιγμή θα σκέφτομαι πως έφυγες με άδεια
Τα βράδια μας πως έσβησαν κι γίνανε σκοτάδια
Απ’ τη ζωή την άδικη, τι πρέπει να ζητούμε
Με την ελπίδα τώρα πιά, πως θα ξαναβρεθούμε
