Σαν όνειρο μου φαίνεται αυτή η εποχή
τα χρόνια τα παιδιάστικα κι οι τόσες αναμνήσεις,
μ’ ακόμα μέχρι σήμερα ζει μέσα στην ψυχή
μια θύμιση που μου `δινε ωραίες συγκινήσεις.
Δεξιά ήταν το Σαράι που ο Βεζύρης κατοικούσε,
και ο Καραγκιόζης ζούσε στο φτωχό του το καλύβι,
νηστικός, κουρελιασμένος και ξυπόλητος γυρνούσε,
κι έπρεπε, για να μπει μέσα, την καμπούρα του να σκύβει.
Για να φάνε τα παιδιά του, ο Σκορπιός κι ο Κολλητήρης,
πότε φούρναρης γινόταν ή γιατρός ο κακομοίρης
κι αν ακόμα νοσταλγώ στην πεζή αυτή τη ζήση
Μπάρμπα Γιώργο, Μορφονιό, Χατζηαβάτη, Σιορ Διονύση.
Είναι αλήθεια μια εικόνα που ο χρόνος δεν τη σβήνει,
κι η ανάμνηση σ’ αυτήν πάντα στην καρδιά θα μείνει,
του φτωχού του Καραγκιόζη, του φτωχού του Καραγκιόζη.
