Καμιά φορά όταν ξυπνάω
ακούω φωνές, παραμιλάω
κάτι σαν λα λα λα…
Σιγά, σιγά ξυπνάν κι αυτές,
οι τύψεις μου, οι ενοχές .
Τρέχω τις κλειδώνω στην ντουλάπα
και πετάω τα κλειδιά,
μα όταν γυρίζω τραγουδούν αγκαλιασμένες
στο κρεβάτι μου μπροστά
κάτι σαν λα λα λα…
Προσεύχομαι γονατιστός,
αδιαφορεί ο ουρανός.
Σκέφτομαι ότι άρχισε
το σπίτι αυτό να μοιάζει φυλακή,
ύστερα σκέφτομαι
ότι ίσως και να σκέφτομαι πολύ.
Εκεί που πάω να επιστρέψω
στο κρεβάτι πάλι
χτυπάει την πόρτα ο δικαστής.
Πρέπει μου λέει να ετοιμαστείς,
πρέπει για τα σφάλματα
που έκανα να καταδικαστώ,
αυτές τις πέτρες για να μάθει
τι τις μάζευα για μένα από καιρό
λα λα λα…
Κάνε μου λένε λίγο πιο ‘κει,
μπαίνουνε κι άλλοι στο κελί.
Ο διπλανός παραμιλάει,
μου φαίνεται πως τραγουδάει
κάτι σαν λα λα λα.
