Το μόνο που μου απόμεινε ο κήπος στην ταράτσα
και τ’ αύριο που με πάει όπου θέλει
τα παιδικά μου όνειρα στον εικοστό αιώνα
πως να τα κάνω λέξεις και εικόνα.
Κλεισμένες μέσα στο γυαλί οι συμφορές του κόσμου
χτυπιούνται πάλι απόψε μ’ αγωνία
κι εγώ με σκέψη άλλων καιρών κατάρα κι ευλογία
με μοναξιές βαμμένες μ’ απορία.
Κι εσύ μιλάς συνέχεια και μόνο μ’ αριθμούς
κλείνεις τα μάτια και τ’ αυτιά δε θες να βλέπεις και ν’ ακούς.
Μέσα στα φώτα της γιορτής ξεχάστηκα ο καημένος
και εκείνο που με σώζει το ‘χω χάσει.
Στην πίσω πλευρά του κεφαλιού μου
υπάρχει η πρίζα του μυαλού μου
την βγάζω κι όλα ανάποδα γυρνάνε.
Κι εσύ μιλάς συνέχεια και μόνο μ’ αριθμούς
κλείνεις τα μάτια και τ’ αυτιά δε θες να βλέπεις και ν’ ακούς.
