Όποιος δε θέλει να μ’ ακού
ας πάει αλλού καλού κακού
γιατί πονάω που τα λέ
και δε σηκώνω χαβαλέ.
Ήμουν κυρία και καλά
οι άντρες πάθαιναν και πλά
μα μια κακιά, μια πονηρή
μες το μπουντρούμι μ’ έχει ρί
Άιντε κοινωνία που τον παί
άιντε σαν σκυλί του καναπέ
ποιος σ’ έβαλε αρμόδια
και μ’ έδεσες ισόβια.
Μες τη φωλίτσα μου είχε μπει
πήρα κι εγώ μια καραμπί
στον τόπο μείνανε κι οι δυο
κι εμένα ο κόσμος πια με διώ
Δεν το γουστάρω το ντουνιά
και μόνο εδώ ξεχαρμανιά
μάγκες γυρίστε στα κρεβά
και μην ακούσω τσιμουδιά.
‘Αιντε κοινωνία που τον παί
άιντε σαν σκυλί του καναπέ
ποιος σ’ έβαλε αρμόδια
και μ’ έδεσες ισόβια.
