Ο Κούτρης ο πεταλωτής
Οβραίος από κούνια
κάθε Μεγάλο Σάββατο
μαστόρευε χαλκούνια
Πουλούσε και μισοτιμής
παζάρι το παζάρι
μα το φουστάνι της φτωχής
δεν το `παιζε στο ζάρι
Ένα Μεγάλο Σάββατο
μεσάνυχτα και κάτι
στο δρόμο της επιστροφής
αντάμωσε διαβάτη
Ήταν ζητιάνος κουρελής
χλωμός, ξανθός κι ωραίος
πατούσε τα τριανταδυό
μα φάνταζε πιο νέος
Λίγο νερό, αφεντικό
λίγο ψωμί κι αλάτι
και δείξε μου το κοντινό
να πάρω μονοπάτι
Εσύ μου φαίνεσαι δικός
μα πήγες με τον Άλλο
νερό δεν έχω και ψωμί
αλάτι να σου βάλω
Τόπος στη γη να μη βρεθεί
να βάλει το κορμί σου
ο Θάνατος να μη μπορεί
να πάρει τη ζωή σου
Ο Κούτρης ο πεταλωτής
Οβραίος από κούνια
αθάνατος τροφοδοτεί
τον κόσμο με χαλκούνια
