Μέσα στην ομίχλη των ματιών σου
είδα κάποιο σάστισμα να σβήνει
μου είπες ήταν κάποια σκοτοδίνη
που δε σ’ άφηνε τα μάτια μου να δεις
Όχι ξέρω πως δε μου `πες την αλήθεια
κάτι θέλεις να ζητήσεις μα φοβάσαι
ίσως έγινε συνήθεια να λυπάσαι
αφού τίποτε ν’ αλλάξεις δεν μπορείς
Μου ζητάς να φτιάξω φιόγκους από πίκρες
να τους πλέξω δένοντάς τους δυνατά
να μην μένουν άλλα λόγια μας αλλά
μόνο λέξεις που να λένε την αλήθεια
Σου το κρύβω μα δεν είμαι δυνατός
ίσως πιότερο ποτέ μη σε πικράνω
μα θα ζω να πολεμώ ότι δε φτάνω
κι ας με λένε κάποιοι αδέξιο και μικρό
