Τι πραμάτειες στο καλάθι μου,
κοίτα, τσίτια, να, χασές,
άι, αγάπη μου, της ράχης μου
δε λυπάσαι, τις πληγές;,
άι, αγάπη μου, της ράχης μου
δε λυπάσαι, τις πληγές;
Έβγα απ’ την ψιλή τη σίκαλη
νύχτα νύχτα κι ό,τι πεις,
μαύρο μαυρομάτα μου, εσύ καλή,
να η πραμάτεια μου στη γη,
μαύρο μαυρομάτα μου, εσύ καλή,
να η πραμάτεια μου στη γης.
Έπεσε θολό το σούρουπο
κι ο λεβέντης καρτερά,
φτάνει κι η καλή μου, να, κι αυτός
τα παζάρια του αρχινά,
φτάνει κι η καλή μου, να, κι αυτός
τα παζάρια του αρχινά.
Παζαρεύει η Κάτια φρόνιμα,
ένα “ναι” και δύο “μη”
τη φιλεί παρακαλώντας τη
ν’ ανεβάσει την τιμή,
τη φιλεί παρακαλώντας τη
ν’ ανεβάσει την τιμή.
Μόνο η νύχτα ξέρει, η μάγισσα,
πως τα ταίριαξαν οι δυο
σήκω, σίκαλη, σα θάλασσα
κρύψε τους το μυστικό,
σήκω, σίκαλη, σα θάλασσα
κρύψε τους το μυστικό.
