Όλη νύχτα προσπαθούσα
να νικήσω το φεγγάρι
μες στα μάτια το κοιτούσα
όμως πάντοτε γελούσα
πρώτος κι όλο έχανα
Άργησα να καταλάβω
ότι δεν κοιτούσε εμένα
με τα μάτια μου σκυμμένα
είπα να το χαιρετήσω
είπα “Γεια σου” κι έφυγα
Ο κύριος Ντίνος μοναχός
κοιτάζει κάπου απέναντι
κάποια θανάσιμη ομορφιά
ασήμαντη κι απέραντη
Απ’ τον πύργο του ΟΤΕ
βλέπει αυτόν τον άλλον πύργο
αυτόν τον πύργο του ποτέ
το διπλό του το γρανάζι
διαιρεί το διάστημα.
Στο λιμάνι οι γερανοί
σημαδεύαν στα ουράνια
φώτα και αεροπλάνα
η ομίχλη με γνωρίζει
και απόψε μ’ έκρυψε.
Ο κύριος Ντίνος μοναχός
κοιτάζει κάπου απέναντι
κάποια θανάσιμη ομορφιά
ασήμαντη κι απέραντη
Ρώσικο χρυσάφι ρέει
οι ωραίοι έχουν χρέη
η βιτρίνα καταρρέει
κατσαρίδες κι αρουραίοι
τρέχουν προς τη θάλασσα
Απ’ τη Νέα Παραλία
πλησιάζει η κυρία
πήρε σκύλο που δαγκώνει
που γαβγίζει στο σαλόνι
θρύλους και φαντάσματα
Στο μπαλκόνι η μοναξιά
της ωραίας Φρειδερίκης
πες μας πάλι που ανήκεις
στη λεωφόρο κάποιας Νίκης
μακρινής και άγνωστης
Κάποιος φώναξε γκαρσόν
και κοιτούσε προς τα εμένα
με τα μάτια μου σκυμμένα
πλήρωσα ό,τι του χρωστούσα
γέλασα κι έφυγα
Ο κύριος Ντίνος μοναχός
κοιτάζει κάπου απέναντι
κάποια θανάσιμη ομορφιά
ασήμαντη κι απέραντη
