Ήταν μεσημέρι στα ρολόγια τ’ ουρανού
ήτανε σκοτάδι στα μεσάνυχτα του νου
τότε που σε πήραν κι ήρθα πρώτη να σε βρω
καρφωμένο απάνω σ’ ένα δέντρινο σταυρό.
Γύρω σου ποτάμια, κυπαρίσσια και βουνά
σου ‘δειχναν το δρόμο που δε βγάζει πουθενά.
Ήμουνα για σένα και γυναίκα κι αδερφή
πότε Παναγιά σου πότε λύκαινα κρυφή
μου ‘δινες μαχαίρι να μοιράσω το ψωμί
χάρη δε ζητούσες δε ζητούσες πληρωμή.
Τώρα είσαι ξένος τα πουλιά δε χαιρετάς
σ’ άλλα περιβόλια φτερουγίζεις και πετάς.
Γράφω τ’ όνομά σου στ’ ασημένιο το νερό
τι να περιμένω πες μου τι να καρτερώ
ξέρω πως αν ήταν και ξυπνούσες μιαν αυγή
πάλι το σταυρό σου θα ‘χαν έτοιμο στη γη.
