Ταξιδιώτης μοναχός, μες στους σταθμούς γυρεύω
άγγελου περπατησιά, και τον καιρό παιδεύω.
Μου ‘χαν πει πως σ’ είδανε, σε πόλη ομιχλιασμένη
να γυρνάς το σούρουπο, σαν φως που αργοπεθαίνει.
Κι έγινα τ’ ανέμου ο στεναγμός
και της βροχής ο ακριβός ο γιος
έγινες του ήλιου η ματιά
που στα όνειρά μου έχω συντροφιά.
Τ’ άγρια τα περάσματα, της προσμονής γητεύω
της καρδιάς σου το φιλί, καιρούς το σαϊτεύω
άγγελοι προσπέρασαν, με πλήγωσαν και φύγαν
μες στου κόσμου τη βουή, σαν τ’ όνειρά μου πήγαν.
Κι έγινα βροχή και κεραυνός
που να με βρεις πια, πέρασ’ ο καιρός
η ματιά σου πέτρα δε μιλά
που να σε βρω, το πλήθος με γελά.
