Μες στη Σμύρνη βγήκες παραλία
με ψαθάκι άσπρο του συρμού
και σαν επιτάφιος τα πλοία
κήδευαν τη μοίρα ενός λαού,
του λαού που παίζανε στα ζάρια
τέσσερις φονιάδες στα παζάρια.
Ήξερες πως όλα είν’ αρρώστια
σαν το βήχα του φυματικού.
Σε θυμάμαι μια στιγμή στην πόρτα,
έξι η ώρα βράδυ του Μαγιού, να μου λες:
“Ο τόπος ο δικός μας
βάζει το μαχαίρι στο λαιμό μας”.
Έπαιζε ο θίασος Κυβέλης,
αν θυμάσαι, δράμα της τιμής.
Τώρα ή το θες ή δεν το θέλεις
τον ξαναπουλούν μισοτιμής
το λαό που παίζανε στα ζάρια
τέσσερις φονιάδες στα παζάρια.
Ήξερες πως όλα είν’ αρρώστια
σαν το βήχα του φυματικού.
Σε θυμάμαι μια στιγμή στην πόρτα,
έξι η ώρα βράδυ του Μαγιού, να μου λες:
“Ο τόπος ο δικός μας
βάζει το μαχαίρι στο λαιμό μας”.
