Ο ύπνος πάλι δε με παίρνει,
με πάει ο νους μου και με φέρνει
μες στα λιμάνια και μες στους σταθμούς,
ρωτώ για σένα στους διαβάτες,
τους ταξιδιώτες και τους ναύτες,
ρωτώ για σένα γη και ουρανούς.
Νύχτα κι άδειασε ο δρόμος
μα δε φάνηκες ξανά
κι ο δικός μου ο ταχυδρόμος
πάντα προσπερνά.
Στην κάμαρά μου μια αράχνη
φωλιά τα όνειρά μας φτιάχνει
κι εγώ μιλάω με τη σιωπή,
να με θυμάσαι, τάχα, ακόμα;
ή σε διπλό πλαγιάζεις στρώμα;
κανείς δεν ξέρει για να μου το πει.
Νύχτα κι άδειασε ο δρόμος
μα δε φάνηκες ξανά
κι ο δικός μου ο ταχυδρόμος
πάντα προσπερνά.
