Ο βρεγμένος βροχή δε φοβάται,
του νεκρού η καρδιά δεν λυπάται,
στο κορμί που δεν έχει ψυχή
ας ανοίξεις κι εσύ μια πληγή.
Έχω χορτάσει από καημούς,
καθόλου δε με νοιάζει
αν θα μου φύγεις και εσύ,
αυτό δε με τρομάζει.
Ο βρεγμένος βροχή δε φοβάται,
του νεκρού η καρδιά δεν λυπάται,
στο κορμί που δεν έχει ψυχή
ας ανοίξεις κι εσύ μια πληγή.
Απ’ τα τόσα φαρμάκια που ήπια
μου `χει γίνει ο πόνος συνήθεια,
και απόψε, ξανά σου το λέω,
δεν πονώ, δεν λυπάμαι, δεν κλαίω.
Κι αν θα φύγεις κι εσύ δε με νοιάζει,
η νεκρή μου καρδιά δεν τρομάζει,
στο κορμί που δεν έχει ψυχή
ας ανοίξεις κι εσύ μια πληγή.
Ο βρεγμένος βροχή δε φοβάται,
του νεκρού η καρδιά δεν λυπάται,
στο κορμί που δεν έχει ψυχή
ας ανοίξεις κι εσύ μια πληγή.
