Ο χρόνος μια λούπα
και τοίχοι από χαρτί
ηλεκτρική η σκούπα
κοιμίζει τη σιωπή.
Με το μαλλί φιόγκο
στο πάτωμα χαλιά
ζωή χωρίς όγκο
και νέα όπως παλιά.
Το laptop ανοίγω
σ’ ωραίο κενό
χαμόγελο λίγο
για net ουρανό.
Τι με γυρεύεις;
Δε με θυμάσαι;
Έρχεσαι, φεύγεις
ή με φοβάσαι;
Μάτια ψυγείο
δε μετανιώνω
είμαι στο κρύο
μα σε κβαντώνω.
Με πληροφορίες
και σικ αριθμούς
σου λέω ιστορίες
μα εσύ δε μ’ ακούς.
Θα γίνουμε πάλσαρ
αγάπη μου δες,
στο τίποτα πάσα
του ονείρου σκιές.
Μη λες “δεν πειράζει”
ο χρόνος μετρά
και το `χω μαράζι
που πάμε μετά.
Φιλί περγαμόντο
σε πύργο ψηλό
η αγάπη στον πόντο
κι εγώ στο κενό.
Αλλάζεις το φόντο
μου δίνεις γλυκό
φιλί περγαμόντο,
αφού σ’ αγαπώ.
