Πάρ’ τα όλα, πάρε κι άλλα, το χρυσόψαρο στη γυάλα,
παρ’ το σκύλο, την αρκούδα, τις ντομάτες, τα βελούδα,
πάρε κι όσα μου ‘πες λόγια, κλείδωσέ τα στα υπόγεια,
κι άντε πήγαινε μια τσάρκα με του Έκτορα τη βάρκα.
Παρ’ το νέφος, τη ρουτίνα, την ασπίδα, την κουζίνα,
άλλο να μη μαγειρεύω, και τα βράδια να γυρεύω,
ποια αγκάλη σ’ έχει κλείσει και μονάχη σ’ έχει αφήσει,
παρ’ το κράνος, το σπαθί σου, άλλο δεν μπορώ μαζί σου.
Για όσους δεν κατάλαβαν στην Τροία τι συμβαίνει,
χωρίζω από τον Πάρη και λέγομαι Ελένη.
Πάρε και το Δούρειο Ίππο, τώρα αύριο θα λείπω,
θα γυρίσω στην Ελλάδα για κρασί και φασολάδα,
στην αγκάλη της μητέρας, πως λεγόταν ο πατέρας,
που του το ‘σκασα απ’ το σπίτι, γιατί σ’ έλεγε αλήτη.
Δίκιο είχε ο χριστιανός, κι ας μην είχε γίνει ακόμη,
που ‘θελε να με παντρέψει μ’ έναν ευγενή και κόμη,
που ‘χε έρθει απ’ την Αγγλία, με πολλά σοφά βιβλία,
βάρβαρος, ξενιτεμένος, μα πολύ ερωτευμένος.
