Όλα στον κόσμο τα `χασα,
δεν έχω δρομολόϊ,
οι χάντρες άδικα χτυπούν
στο μαύρο κομπολόι”.
Μες στη θάλασσα γυρνούσα,
ένα σπίτι λαχταρούσα.
Να γυρίσω, ν’ αγκαλιάσω
τη γυναίκα π’ αγαπώ.
Όμως βρήκα ρημαγμένο
το σπιτάκι το καημένο.
Η γυναίκα μου φευγάτη,
κλαίω τώρα και θρηνώ.
Φέρτε μου τα δυο της χέρια,
φέρτε μου τα δυο της χείλη.
Πάν’ οι όρκοι κι οι αγάπες
μέσ’ στο σούρουπο τ’ Απρίλη.
Φέρτε μου δυο μαύρα μάτια,
φέρτε μου δυο βλεφαρίδες.
Μες στην έρημη φωλιά μας
κλαίνε τώρα νυχτερίδες.
Ποιος μου πήρε τη χαρά μου,
τα στολίδια της καρδιάς μου;
Τη γυναίκα, το παιδί μου,
μακριά σε ξένη γη;
Ποια σκληρή, κακούργα μοίρα
είχε γράψει όταν την πήρα
να με βρει στο γυρισμό μου
άλλη μια καταστροφή;
