Σαν Οδυσσέας δέθηκα
στο πιο ψηλό κατάρτι,
μα τα σχοινιά ήταν χάρτινα
και σάπιο ήταν το ξάρτι.
Ν’ ακούσω μια γλυκιά λαλιά
σκέφτηκα πριν βουλιάξω,
προσπάθησα μα ξέχασα,
τους ναύτες να διατάξω.
Ε! Οδυσσέα μη σταματάς,
ποτέ σου μην το χάσεις
όπως και τον παλιό καιρό
την Κίρκη θα δαμάσεις.
Τους Λωτοφάγους που θα βρεις,
μα και τους Λαιστρυγόνες,
εσύ τους θες για πρόγευμα,
σε σχολικούς αγώνες.
Απ’ όπου κι αν σαλπάρουμε,
για την Ιθάκη πάμε,
στη θάλασσα και στη στεριά
πάντα το πολεμάμε.
Σε Κύκλωπες μονόφθαλμους
δεκάξι μάτια φρύδια,
να με φυλάν διπλοσκοπιά
μη φτάσω στην πατρίδα.
