Άδειες οι τσέπες τ’ αγοριού
τη νύχτα αυτή του Γεναριού
και οι σκοτούρες μάτσο.
Και το φεγγάρι μια χαψιά
κι ο ουρανός μια μαντεψιά
μα πάμε μπράτσο μπράτσο
Σφίγγω τα χέρια τ’ αγοριού
στην τσέπη του πανωφοριού
και πάμε όλο πάμε
Και μας γαβγίζουν τα σκυλιά
γιατί είν’ τα ρούχα μας παλιά
μα δεν βαρυγκομάμε
Πίνω τα χείλια τ’ αγοριού
στην άκρια του κουμαριού
με δίψα και με βιάση
Κι ως με κοιτάζει το παιδί
λέω θ’ ανθίσει το κλαδί
κι η μπόρα θα περάσει.
