Οι αγάπες μια μέρα περνούν
κι ό,τι ζήσαν μπορεί να ξεχνούν
μα κάποιαν ώρα μετρούν
τον άδειο κόσμο που ζουν.
Κι έρχεται ο πόνος ο παλιός
ένας θλιμμένος ουρανός
κι είναι ο δρόμος σκληρός
άδειος, βαρύς ο καιρός.
Οι πληγές στη ζωή δεν περνούν
είν’ σκιές που για πόνους μιλούν
κι είναι το δάκρυ βαρύ
που `χει στα μάτια γραφτεί.
Σ’ όλους τους δρόμους που περνάς
μάτια πικρά θα συναντάς
χωρίς να βρίσκεις σκαλιά
για ν’ ανεβείς πιο ψηλά.
Οι χαρές στη ζωή μας κρατούν
τα φιλιά που μας φύγαν πονούν
μα κάποιαν ώρα μπορεί
να ξανανθίσει η γη.
Γιατί η ζωή είναι σκληρή
και η καρδιά δεν το μπορεί
να ζήσει δίχως φτερά
σαν ναυαγός στη στεριά.
Οι αγάπες γοργά προσπερνούν
και τα χείλη για πάντα ξεχνούν
μα μια καρδιά μπορεί σαν φωτιά
να πάει μακριά, μακριά, μακριά.
