Σα να μην γεννήθηκαν ποτέ,
σα να ‘ταν ένα ψέμα
άνθρωποι που δώσαν την χαρά,
που ‘φτασε και σε μένα.
Άγιοι που δε θα γιορταστούν
γιατί δε θα τους βρουν
ημέρα που ταιριάζει.
Άμυαλοι που πέσαν στην φωτιά
για να ‘χει τ’ όνειρο
φωλιά για να κουρνιάζει.
Δεν τους πρέπουν εικονίσματα
κεριά και καντηλέρια
τις χοές μας που και που στην γη
και τη ματιά στ’ αστέρια.
Μέσα στης ζωής τον πανικό
ασίκικο χορό
χορεύουν οι ψυχές τους
Αχ! καρδούλα δώσ’ μου δύναμη
να βρω κάποια στιγμή
κι εγώ τις αντοχές τους.
