Στα μάτια σου πέφτει βαριά συννεφιά
νυχτώνει στο σπίτι, στους δρόμους, στα πάρκα,
κι εσύ φεύγεις μόνος μες στην παγωνιά,
για τόπους που ανθίζει μονάχα η χαρά.
Οι δρόμοι σε γέλασαν, σε πήγαν αλλού,
βαρύ το παράπονο σε πνίγει παντού,
κανείς δε σου μίλησε και δε σε ζυγώνει,
κι αυτό που ονειρεύτηκες, αργά σε σκοτώνει.
Χαμένες οι νύχτες που πέρασε εδώ,
στην πόρτα μου άστρο σβηστό τ’ όνομά σου,
σε ποιο σταυροδρόμι του κόσμου να `ρθω,
καθώς θα διαβαίνεις, τραγούδι να πω.
Οι δρόμοι σε γέλασαν, σε πήγαν αλλού,
βαρύ το παράπονο σε πνίγει παντού,
κανείς δε σου μίλησε και δε σε ζυγώνει,
κι αυτό που ονειρεύτηκες, αργά σε σκοτώνει.
