Οι πόθοι μου τα βράδια
της σκέψης μου οι μακρινές φυλές
στη νύχτα ζωγραφίζουν
με μια σταγόνα δυο ανατολές
στον Χάρο δε μιλούν
στα μάτια τον κοιτούν
στον Χάρο δε μιλούν
τον γλυκοχαιρετούν.
Τους πόθους στο σκοτάδι
του πέλαγου μια μυστική φυλή
τους ξενυχτάει το βράδυ
τους τραγουδάει ως την Ανατολή
μα το πρωί σιωπούν
οι πόθοι πριν χαθούν
μα το πρωί σιωπούν
και μ’ αποχαιρετούν.
