Οι κάμαρες που με κοιμίσανε
παράπονα γεμίσανε,
γι’ αυτό αλλάζω σπίτια.
Τις νύχτες μου μη με ξυπνάς,
έχω φεγγάρια στο μυαλό
και μια πληγή στα στήθια.
Κι έχω βαπόρια στην καρδιά,
ομίχλες στα φιλιά μου,
άστρα στα ματοτσίνορα
κι ένα φευγιό μπροστά μου.
Τα λόγια είναι σαν γυαλιά,
κομμάτια κάνουν την καρδιά
κι αγγέλους εξορίζουν.
Τις νύχτες μου μη με ξυπνάς,
άσπρα ταβάνια σαν κοιτώ
που πέφτουν και ραγίζουν.
Έχω βαπόρια στην καρδιά,
ομίχλες στα φιλιά μου,
άστρα στα ματοτσίνορα
κι ένα φευγιό μπροστά μου.
Οι κάμαρες που με κοιμίσανε
παράπονα γεμίσανε,
γι’ αυτό αλλάζω σπίτια.
