Σε μια στιγμή ανάβουν τα φώτα
κι η μουσική μας φέρνει τους μάγους στη σκηνή.
Αρχίσαν πάλι τ’ αστεία οι παλιάτσοι
κι ο σχοινοβάτης ιδρώνει, ιδρώνει στο σχοινί.
Τόση ομορφιά δεν είδες πουθενά,
τους μάγους, τους παλιάτσους με τα κόκκινα σκουφιά.
Σαν βγαίνουν στη σειρά ξεφαντώνουν τα παιδιά
και μέσα απ’ το καπέλο βγαίνουνε χίλια πουλιά.
Όταν μια μέρα κι εσύ θα δακρύσεις
την ώρα που ο μάγος θριαμβεύει στη σκηνή,
καθώς σε κοροϊδεύει ο παλιάτσος
και το ταμπούρλο οργιάζει και κλαίει το βιολί.
Τότε τη δική μου θα νιώσεις την ψυχή
που κάθε βράδυ γίνεται λατέρνα σε γιορτή.
Του τσίρκου τους ανθρώπους ανταμώνει στη σκηνή,
μαζί τους υποκρίνεται για σένα θεατή.
