Mες την υπόγεια την ταβέρνα,
μες σε καπνούς και σε βρισιές
απάνω στρίγγλιζε η λατέρνα
όλοι παρέα πίναμ’ εψές.
Εψές, σαν όλα τα βραδάκια,
να πάνε κάτω τα φαρμάκια.
Σφιγγόταν ένας πλάι στον άλλο
και κάπου εφτούσε καταγής.
Ω! πόσο βάσανο μεγάλο
το βάσανο είναι της ζωής!
Όσο κι ο νους να τυραννιέται,
άσπρην ημέρα δε θυμιέται.
Ήλιε και θάλασσα γαλάζια
και βάθος τ’ άσωτ’ ουρανού!
Ω! της αυγής κροκάτη γάζα,
γαρούφαλα του δειλινού,
Λάμπετε, σβήνετε μακριά μας,
χωρίς να μπείτε στην καρδιά μας!
