Αν ήταν κάπου να ευχηθώ θα ‘ταν σ’ αυτά
που εμπιστεύομαι σε κάποιους μυστικά
θα ‘ταν σε εκείνα τα παράξενα ποτά που πίνω έξω.
Αν ήταν κάπου να ευχηθώ θα ‘ταν σ ’ αυτά
που τα μοιράζομαι σαν συνωμοτικά
και στα τραγούδια που χρειάζομαι αγκαλιά για να τ’ αντέξω.
Στον άγριο άνεμο που φύσηξε η Simone,
που είναι για μένα το αμήν στο Δι’ ευχών
σ’ ένα χαμόγελο, στο δάκρυ δυο ματιών, σε μιαν αυλαία.
Και στις πολύχρωμες ομπρέλες του Demy
που ανοίγουν πάντα την κατάλληλη στιγμή
σ’αυτό το πιάνο που αγκαλιάζει την σκηνή, την τελευταία.
Αν ήταν κάπου να υψώσω μια γουλιά
θα ‘ταν στα ποιήματα που έγραφα παλιά
θα ‘ταν σ’εκείνα τα ασήμαντα χαρτιά που τα ‘χω σκίσει.
Αν ήταν κάπου, τότε θα ‘ταν σ’ όλα αυτά
που σ’ όσους τα ‘μαθα τα ξέχασαν μετά
σε εισιτήρια διπλά απ’ το σινεμά που ‘χω κρατήσει.
Στον άγριο άνεμο που φύσηξε η Simone,
που είναι για μένα το αμήν στο Δι’ ευχών
σ’ ένα χαμόγελο, στο δάκρυ δυο ματιών, σε μιαν αυλαία.
Και στις πολύχρωμες ομπρέλες του Demy
που ανοίγουν πάντα την κατάλληλη στιγμή
σ’αυτό το πιάνο που αγκαλιάζει την σκηνή, την τελευταία.
