Όλα η ψυχή μου τα ζητά,
πράσινα να ‘ναι, πράσινα.
Τον άνεμο, τη φυλλωσιά,
τ’ άλογο πάνω στα βουνά,
τη βάρκα μες στη θάλασσα.
Μες στη σκιά που τηνε ζώνει
ρεμβάζει πάνω στο μπαλκόνι,
πράσινο δέρμα και μαλλί
το μάτι κρύο και ασημί.
Σύντροφε πάρε τ’ άλογό μου
κι όλη η αρματωσιά δικιά σου,
το σπίτι σου να ‘ναι δικό μου,
να `ναι δική μου η φαμελιά σου.
Σύντροφε καταματωμένος
έρχομαι απ’ το ψηλό φαράγγι
αχ, έτσι το ‘φερ’ η ανάγκη.
Έγνοια σου γιε μου κι αν μπορούσα
ευθύς το πράγμα θα το κλειούσα
μα δεν ορίζω πια το δικό μου
κανέ, μηδέ το σπιτικό μου.
Σύντροφε πες μου και πατέρα
που είναι η πικρή σου η θυγατέρα,
χρόνια και χρόνους εκεί μένει
και πάντα εκεί θα περιμένει,
όμορφη, μελαμψή και μόνη,
πάνω στο πράσινο μπαλκόνι.
