Άρρωστο μυαλό κι απόψε με γυρνά παντού και πουθενά
σε δικά σου πράγματα που εγώ σαν να ’ναι φυλαχτό τα κρατώ
μα δεν μπορώ χωρίς αυτά να ζω δεν μπορώ
Όλα θυμίζουν εσένα σαν δυο μάτια κλαμένα
που ρωτάνε χιλιάδες γιατί
Γιατί να μείνουμε μόνοι σαν δυο έρημοι δρόμοι
ποιος μπορούσε να το φανταστεί
Νύχτες πυρετού στη σκέψη σου περνώ ποτέ δε σε ξεχνώ
Μ’ άφησες τα ενθύμιά σου εδώ σαν άστρα που ζητούν ουρανό
μα δεν μπορώ χωρίς αυτά να ζω δεν μπορώ
Όλα θυμίζουν εσένα σαν δυο μάτια κλαμένα
που ρωτάνε χιλιάδες γιατί
Γιατί να μείνουμε μόνοι σαν δυο έρημοι δρόμοι
ποιος μπορούσε να το φανταστεί
