Όλη τη νύχτα περπατώ,
ύμνοι μες στο μυαλό μου ανάβουν
κάτω απ’ τα φώτα της λεωφόρου
σαν φωτοστέφανα που λάμπουν.
Σαν μέρα φέγγει ετούτη η νύχτα
σκέφτομαι, τώρα θα κοιμάσαι,
αφήνει η σκέψη μου σημάδια
όταν περνάς να με θυμάσαι.
Κι αλλάζω δρόμο, γυρνάω την πλάτη
όλα τελειώνουν στου χρόνου την απάτη
κι ένα φανάρι αναβοσβήνει μες στη νύχτα
και μου κλείνει το πορτοκαλί του μάτι.
Σαν μέρα φέγγει ετούτη η νύχτα
τι θέλω εγώ στα περασμένα
δρόμοι, απρόσωπη λεωφόρος,
τι να θυμάσαι από μένα.
Όλη τη νύχτα περπατώ,
κι ένα τραγούδι που ‘χα αρχίσει
άσ’ το να πάει στο χαμό
ποτέ να μην ξαναγυρίσει.
Κι αλλάζω δρόμο, γυρνάω την πλάτη
όλα τελειώνουν στου χρόνου την απάτη
κι ένα φανάρι αναβοσβήνει μες στη νύχτα
και μου κλείνει το πορτοκαλί του μάτι.
