Είναι το στόμα μου πικρό
απ όσα δεν μπορώ να πω
κι απ’ όσα είπα
Είναι το σώμα μου στεγνό
βασιλικός χωρίς νερό
μια Μαύρη Τρύπα.
Απ’ το αφήλιο του νου
μέχρι την άκρη τ’ ουρανού
Μια καταιγίδα
Κι απ’ της καρδιάς τον ενικό
ως της ψυχής τον πανικό
μια αλυσίδα
Κι όταν διαλύεται για λίγο
η ομίχλη του μυαλού
Βλέπω τα μάτια σου να λάμπουν
στο σκοτάδι
Με καταπίνουν, μου μιλούν
με λιώνουν και με σεργιανούν
Στα σύνορα του Άδη
Απ’ τη ζωή που δεν τη ζω
μέχρι αυτή που λαχταρώ
Ένα τσιγάρο δρόμος
Με τη φωνή σου ξαγρυπνώ
μα με κυκλώνει όταν ξυπνώ
Ο ίδιος πάντα τρόμος
