Επάνω στ’ όνειρο ξυπνώ
στη μέση στον ωκεανό.
Θεέ μου και να προφτάσω
στον Πειραιά να πιάσω.
Να ‘ναι σαν τέτοια εποχή
κι εσύ να στέκεις στη βροχή,
με τα μαλλιά βρεγμένα
τα μάτια βουρκωμένα.
Άνθισαν τα κύματα
από τα φιλήματα,
λέξη δε μου έλεγες
έκλαιγες και γέλαγες.
Είμαι πουλάκι στεριανό
και τρέμω τον ωκεανό.
Έλα, να με κοιμίσεις,
να με παρηγορήσεις.
Πες μου για πράσινες πλαγιές,
που κατεβαίνουν Παναγιές
και άγρια μελίσσια,
στα μακρινά ξωκλήσια.
Άνθισαν τα κύματα
από τα φιλήματα,
σ’ είδα μεσοπέλαγα
έκλαιγα και γέλαγα.
