Δε μ’ έφτανε ούτε καν αχός
μες στη ζωή που ζούσα
Κι η θύμηση λιγόθυμη
των όσων αγαπούσα.
Κι ήρθε η ματιά σου γελαστή
εαρινή αχτίδα
και για τα που μου λείψανε
μου μίλησε μ’ ελπίδα.
Και της ματιάς σου ο γελαστός
ήλιος θα βασιλέψει
και τ’ όνειρο θα ξεχαστεί
προτού καν αληθέψει.
Μα είναι οι χαρές μας φτερωτές
και το φθινόπωρο είναι
μέσα στην ίδια μου φωνή
που σου φωνάζει: μείνε.
